Broszura Equitone część 4
Montaż płyt z włóknocementu
10 najważniejszych wskazówek
Podczas składowania materiału na placu budowy należy unikać zawilgocenia stosu płyt.
Płyty fasadowe z włóknocementu należy składować na równym podłożu, w suchym miejscu, kładąc płyty całą powierzchnią na podłożu. Papier lub folia oddzielająca płyty, położone między płytami, służy do ochrony wysokogatunkowej powierzchni płyty i zawsze powinna być wkładana między płyty w przypadku przekładania z jednego stosu na drugi. Wilgoć znajdująca się pomiędzy ułożonymi płytami może doprowadzić do wykwitu nalotów wapna, których nie da się usunąć i które trwale uszkodzą jakość widocznej powierzchni płyty.
Profile spoinowe muszą mieć co najmniej 110 mm szerokości.Wybierz pliki
Profile nośne w okolicy szczelin stykowych powinnymieć szerokość 110 – 120 mm. Tylko w ten sposób można zapewnić, uwzględniając również tolerancje montażowe w obliczeniach, że wszystkie nity fasadowe bezpiecznie złapią profil, że będą się trzymały dostatecznie mocno i że nie dojdzie do „nitowania powietrza”.
Punkty stałe podkonstrukcji poniżej płyty muszą znajdować się na tej samej wysokości
Należy unikać naprężeń zakleszczających przy płytach okładzinowych
Każda płyta może być równocześnie przymocowana tylko do takich profili nośnych, których wsporniki ścienne dla punktów stałych będą się znajdowały na tej samej wysokości. Dlatego też, szczególnie w strefie okien, należy wykonywać prace konstrukcyjne z zastosowaniem oddzielnych, równolegle biegnących, pojedynczych profili, aby wykluczyć powstanie niedopuszczalnych naprężeń między podkonstrukcją a okładziną.
Należy szczególnie unikać naprężeń zakleszczających wywołanych przez elementy budowlane znajdujące się pomiędzy podkonstrukcją a okładziną, podejmując w tym celu odpowiednie działania konstrukcyjne.
Nie wolno układać elementów aluminiowych poprzecznie do siebie bez stosowanie punktów ślizgowych.
Aluminium jest tworzywem o wysokim termicznym współczynniku rozszerzalności. Jeśli rozmieszczamy elementy aluminiowe, jak na przykład profile podkonstrukcji i kratki wentylacyjne lub osłony przeciwsłoneczne, przy przechodzących nadprożach okiennych pod kątem 90° względem siebie, to należy obowiązkowo zaplanować w konstrukcji punkty ślizgowe, aby w razie zmiany temperatury istniała możliwość wyrównania rozszerzeń, gdyż inaczej istnieje ryzyko, że cała podkonstrukcja ulegnie rozciągnięciu i że elementy okładziny zostaną uszkodzone. Nawet takie kratki wentylacyjne, które sprawiają wrażenie filigranowych, zamontowane przy wysokiej temperaturze, mogą spowodować przy gwałtownym spadku temperatury działanie pociągowe, podobnie jak liny stalowe.
Należy wykluczać nadmierne naprężenie styków profili przez płyty okładzinowe
W okolicy szczelin dylatacyjnych podkonstrukcji materiał okładzinowy musi mieć możliwość wykonywania takich samych ruchów. Oznacza to, że żadna płyta nie może być nigdy równocześnie przymocowanado dwóch profili, leżących jeden nad drugim, ponad stykiem profili.
Montaż od góry do dołu
Taki sposób postępowania ma następujące zalety:
uszkodzenia_lata_fasada_plytowa_betonowa
płyty są układane na ustawionej poziomo łacie kierunkowej
powierzchnie, które zostały ułożone, nie będą już więcej zabrudzone
można równocześnie zdemontować rusztowanie.
W przypadku układania z dołu do góry, powierzchnia płyty fasadowej ulega zniszczeniu podczas wyciągania rozpórki.
Szczeliny muszą być czyste i równe
Wygląd szczelin ma duży wpływ na cały obraz fasady. Szerokość szczelin powinna zwykle wynosić od 8 do 10 mm. Nawiercanie wstępne płyt z dokładnością co do milimetra, precyzyjne wymiarowanie oraz wykorzystanie szablonów do szczelin są niezbędnym warunkiem, aby uzyskać estetyczny wygląd całości.
Wiercenie płyty z włóknocementu oraz centryczne nawiercanie w podkonstrukcji
Płyta fasadowa musi być nawiercona w pozycji leżącej przy użyciu specjalnego wiertła do włóknocementu (ø 9,5 mm). Wiercenia w konstrukcji podkładowej (ø 4,1 mm), służące do uchwycenia nitu fasadowego, muszą być zawsze rozmieszczone precyzyjnie osiowo w odniesieniu do wykonanego wcześniej otworu w płycie fasadowej, tak aby włóknocement miał możliwość wyrównania rozszerzeń bez naprężeń.
Muszą być zachowane minimalne odstępy od krawędzi elementów mocujących
Okolice narożnika płyt okładzinowych to miejsca najbardziej narażone z powodu obciążeń powstających podczas osadzania nitów oraz z powodu przyjmowa nianaprężeń rozciągających. Dlatego też, aby uniknąć na trwałe uszkodzeń materiału, należy zachować minimalne odstępy od krawędzi, wynoszące 30 mm w kierunku poprzecznym oraz 80 mm w kierunku profili.
Podstawy projektowania. Rozwiązania standardowe. Uwagi
Poniżej zostały przedstawione rozwiązania standardowe, które są stosowane w praktyce. W przypadku szczególnych zastosowań, serwis firmy Eternit oferuje na życzenie wykwalifikowaną pomoc w postaci rysunków konstrukcyjnych z własnej biblioteki prowadzonej w programie CAD.
Podczas przedstawiania podkonstrukcji aluminiowych, profile nośne są rysowane w postaci uproszczonej jako profile kątowe lub jako profile w kształcie litery T. Połączenieze ścianą przedstawiane jest w różnym wykonaniu, w zależności od systemu podkonstrukcji.
Razem z wielkoformatowymi płytami fasadowymi, które są silnie dociskane do podkonstrukcji przez zastosowane elementy mocujące, takie jak nity i śruby fasadowe, można stosować wyłącznie takie elementy wyposażenia, jak profile szczelinowe czy blachy perforowane, itd., do grubości 0,8 mm. Podwójne nakładanie tych profili, jeden na drugim, jest niedopuszczalne. Grubsze profile mogą być stosowane jedynie w sytuacji, gdy płyta przylega dokładnie do podłoża na całej powierzchni, we wszystkich miejscach mocowania, również na środku.
Widoczne części aluminiowe, stosowane do fasad, muszą być powleczone. Aluminium bez powłoki wierzchniej może ulec nierównomiernemu przebarwieniu i może dochodzić do nie estetycznych zanieczyszczeń w materiale okładzinowym.
Okładziny ścian zewnętrznych oraz ścianz tylną wentylacją muszą być wyposażone w otwory wentylacyjne nawiewowe i wywiewowe o przekrojach wynoszących przynajmniej 50 cm2 na każdy 1 m długości ściany. W celu ochrony przed małymi zwierzątkami i ptakami, otwory wentylacyjne należy zamykać perforowanymi profilami. Ich przekrój wentylacyjny nie powinien być mniejszy niż 40% powierzchni ramienia kąta.
Aby uniknąć naprężeń w materiale okładzinowym, profile wentylacyjne należy mocować do ściany zewnętrznej. Jeżeli z przyczyn konstrukcyjnych nie da się uniknąć mocowania jakiegoś profilu wentylacyjnego do łat nośnych konstrukcyjnych lub do profili nośnych, to grubość takiego profilu nie może przekroczyć 0,8 mm.
W przypadku grubości powyżej 0,8 mm należy zamontować blachy wentylacyjne za profilami nośnymi. Patrz rysunek poniżej.
Rozwiązanie cokołu.
1. Konstrukcja standardowa cokołu w przypadku podkonstrukcji drewnianej. Mocowanie profilu wentylacyjnego do ściany zewnętrznej.
2. W przypadku większych odstępów okładzinyod ściany zewnętrznej, zaleca się zastosowanie perforowanych kątowników. W sprzedaży dostępne są profile wentylacyjne o długości ramienia kąta do 160 mm.
3. Okładanie cokołu przy pomocy płyt fasadowych Eternit. Okładzina ściany zewnętrznej znajduje się w obsypce żwirowej. Pierwsza otwarta fuga (10 mm) musi być max 600 mm powyżej obwodu materiału izolacyjnego.
4. Wykończenie, w przypadku wystającego cokołu, utworzone przy użyciu profilu zamykającego cokół, wykonanego z powlekanego aluminium. W przypadku blach o grubości powyżej 0,8 mm należy wykonać montaż za profilami nośnymi podkonstrukcji.
Połączenie z parapetem
1. Konstrukcja składa się zazwyczaj z parapetu powlekanego aluminium zagiętego w dół, z krawędziami bocznymi odgiętymi do góry w kierunku ościeża. Szczelina o szerokości 10 mm, znajdująca się pomiędzy okładziną a parapetem, zapewnia zazwyczaj odpowiednią wentylację fasady. W przypadku szerszej szczeliny należy użyć odpowiednich profili wentylacyjnych. W miejscach narażonych na silne deszcze można zamontować profile wodoszczelne.
2. Konstrukcja jak na rysunku pierwszym, lecz wyposażona w profil wodoszczelny.
Uwaga: W celu wytłumienia odgłosów kropel deszczu, zaleca się w przypadku wielko formatowych kawałków blach, jak na przykład parapetów i obróbek blacharskich, założenie od ich dolnej strony materiału wygłuszającego. Odstęp krawędzi do ociekania deszczu od elementów budowlanych, znajdujących się pod tą krawędzią, musi wynosić przynajmniej 20 mm. W przypadku zastosowania miedzi minimalny odstęp wynosi 50 mm. Zagięcie krawędzi powinno zakrywać płyty fasadowe w stopniu zależnym od wysokości budynku:
– do 8 m przynajmniej 50 mm,
– od 8 do 20 m przynajmniej 80 mm,
– od 20 m przynajmniej 100 mm.
Wykonanie nadproża
3. Wykonanie standardowe przy użyciu pasków płyty Textura (Structura) lub Natura oraz profili wentylacyjnych.
4. Zamknięcie wykonuje się przy pomocy profili perforowanych, w celu umożliwienia dostępu powietrza. Profile mogą być przeprowadzone aż do ościeżnicy. W zależności od umiejscowienia okna można zastosować taśmę ochronną wykonaną z materiału okładziny.
5. Wykonanie nadproża z wbudowanymi żaluzjamii obciętymi profilami nośnymi. Decyzja o redukcji profili nośnych musi być skonsultowana z producentem podkonstrukcji, abyzachować normy budowlane oraz przepisy bezpieczeństwa.
Ościeża okienne
1. Pasek ościeża, wykonany z płyty Textura (Structura) lub Natura, został umieszczony w profilu o kształcie litery U, przymocowanym do ościeżnicy. Narożnik fasady jest przymocowany do łaty narożnej przy pomocy taśmy do uszczelniania dylatacji, zamocowanej od tyłu.
2. Pasek ościeża, wykonany z płyty Textura (Structura) lub Natura, został umieszczony w profilu o kształcie litery U, przymocowanym do ościeżnicy. Narożnik fasady jest ukształtowany przez profil kątowy. Płyta fasadowa wystaje poza pasek ościeża.
3. Blacha ościeżnicowa konstrukcji ościeża okiennego wykonana z powlekanego aluminium.
Połączenie z attyką / połączenie z okapem
Odstęp krawędzi do ociekania deszczu od elementów budowlanych, znajdujących się pod tą krawędzią, musi wynosić przynajmniej 20 mm.
W przypadku zastosowania miedzi minimalnyodstęp wynosi 50 mm. Zagięcie krawędzi powinno za krywać płyty fasadowe w stopniu zależnym od wysokości budynku:
– do 8 m przynajmniej 50 mm,
– od 8 do 20 m przynajmniej 80 mm,
– od 20 m przynajmniej 100 mm.
4. Szczelina odpowietrzająca w strefie attyki, otwarta lub z profilami perforowanymi. Przejście blachy krawędzi attyki / fasady musi, zgodnie ze specjalistycznymi zasadami blacharskimi, wynosić przynajmniej 50 mm.
5. W przypadku wystającej podkonstrukcji deska czołowa może być obłożona paskami z włóknocementu. Szczelina odpowietrzająca pozostaje zazwyczaj otwarta.
Rozwiązania standardowe.
Zewnętrzny narożnik budynku.
1. Proste wykonanie narożnika zewnętrznego przy pomocy pionowej łaty nośnej. Pomiędzy płytami i łatami nośnymi należy założyć taśmę do uszczelniania dylatacji, wykonaną z tworzywa EPDM lub z folii aluminiowej z czarną powłoką, w celu ochrony drewna przed stałym przenikaniem wilgoci.
2. W strefach narożnych można zastosować profile, dostępne w zwykłej sprzedaży.
3. Standardowe wykonanie narożnika przy zastosowaniu podkonstrukcji aluminiowej. Kątownik aluminiowy wzmacnia naroże. Materiał izolacyjny tworzy pionową zaporę chroniącą przed wiatrem.
4. Zakończenie narożnika podkreślone przez zastosowanie powlekanego aluminiowego profilu narożnego. W przypadku zakotwienia rozpórek należy zwrócić uwagę na to, aby kołki zachowały wymagany odstęp od krawędzi, zgodnie z zezwoleniem, dopuszczającym je do użytku.
Wewnętrzny narożnik budynku
5. Wykonanie narożnika z otwartą szczeliną. Taśma do uszczelniania dylatacji, umieszczona pomiędzy płytami i łatami nośnymi, służy do ochrony drewna przed stałym przenikaniem wilgoci.
6. Narożnik wewnętrzny z profilem standardowym, dostępnym w zwykłej sprzedaży.
7. Proste wykonanie narożnika wewnętrznego z otwartą pionową szczeliną, na podkonstrukcji aluminiowej.
